Decyzją Sejmu RP rok 2018 ustanowiono Rokiem Ireny Sendlerowej, aby oddać: „hołd Tej, która z największym poświęceniem działała na rzecz ratowania drugiego człowieka”.

Irena Sendler, z domu Krzyżanowska, urodziła się w 1910 r. w Otwocku. W czasie okupacji zaangażowała się w działalność  konspiracyjną.  Pomagała żydowskim rodzinom zanim jeszcze powstało getto warszawskie. W 1942 r., kiedy powstała  polska organizacja podziemna, Rada Pomocy Żydom „Żegota”, została szefową wydziału dziecięcego. Jako pracownica wydziału opieki społecznej  miała przepustkę do getta. Władze niemieckie nie zgodziły się, by opieka społeczna docierała do mieszkających tam Żydów, zezwalano jednak na udzielanie im pomocy medycznej. Irena Sendler przebrana za pielęgniarkę, wraz ze swymi współpracownikami nosiła do getta jedzenie, leki i pieniądze. Zorganizowała również akcję przemycania dzieci żydowskich z getta. Wyprowadzane z getta dzieci, były umieszczane w polskich rodzinach, sierocińcach i klasztorach. Ich zaszyfrowane nazwiska Sendlerowa zapisywała na paskach bibułki, które wkładała do słoików i zakopywała. Po zakończeniu wojny rozszyfrowany spis trafił do szefa Centralnego Komitetu Żydów w Polsce Adolfa Bermana. Prowadzony przez Sendlerową rejestr uratowanych dzieci pozwolił  na poznanie przez nie własnej tożsamości oraz odnalezienie bliskich. W 1943 r. Pani Irena została aresztowana przez Niemców. Była przesłuchiwana i torturowana. Więziono Ją  na Pawiaku i skazano na śmierć. Uratowała Ją „Żegota”, przekupując niemieckich strażników. Do końca wojny ukrywała się pod fałszywym nazwiskiem. Nadal ratowała  żydowskie  dzieci. Podczas Powstania Warszawskiego była sanitariuszką. Po wojnie zajmowała się działalnością socjalną.

W 1965 r. została uhonorowana przez izraelski instytut Yad Vashem medalem Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata; 1991 r. otrzymała honorowe obywatelstwo Izraela; 2003 r. została odznaczona Orderem Orła Białego; 2007 r. otrzymała Order Uśmiechu oraz  tytuł Honorowej Obywatelki m.st. Warszawy. Zmarła 12 maja 2008 r.